Krónan krónan krónan og krónan......þá er ég búin að blogga um krónuna...og bæ ðö vei þá á ég ekki krónu.....Er krónan með króníska geðhvarfasýki? já blessuð krónan alltaf hress...Einu sinni gat ég keypt mér 2 kúlur fyrir krónu...það var fyrir vestan 1987...krónuskrattinn á ekki sjö dagana sæla núna...enda fara 100 krónur bráðum í mjólkina....ég drekk samt ekki mjólk...heppin ég....

 Ég hafði þann kost á að velja á milli gamlingja og smábarna og ég valdi....trommusóló.......Gamlingjana  Þrátt fyrir að ég hafi "stórslasað" eina tíræða konu ekki fyrir svo löngu og í hvert skipti sem ég hitti hana þá er hún alltaf jafn sniðug að minna mig á verknaðinn, horfir á mig hvolpaaugum og lyftir upp buxnaskálminni þar sem hún hafi rekið sig í og sýnir mér marblettinn stóra og segir alltaf sjáðu hvað þú gerðir mér! Fyrstu 5 skiptin fékk ég óskaplegt samviskubit þrátt fyrir að hafa lítið með þetta óhapp að gera, en svo er ég orðin svo harðbrjósta núna að ég horfi á marblettinn snarminkaða með ísköldum augum og fæ ekki einu sinni samviskunart hvað þá bit....

Börnin voru rosa sæt og það er voða gaman að knúsa þau og sona en af einhverjum ástæðum þá líður mér eins og geimveru inná leikskóla að vinna með börnum.  Ég var alltaf að spá í því hvað væri að mér, af hverju er ég ekki alveg í essinu mínu, er ég ekki með neitt móðureðli? Mér finnst rosalega leiðinlegt að sussa og siða og segja til og allt það...Fæ bara alveg gæsahúð af leiðindum...hvað þá ef ég þarf að setja einhvern óþekkan í skammarkrókinn....og vera virkilega að lifa mig inní það því mig langar svo rosalega til að barnið sé stillt....það bara er ekki  í mér að finnast það vera mitt hlutverk....kannski þess vegna sem ég er eins og geimvera inná leikskóla....mér leiðist að aga og skipa og sussa og segja nei þetta má ekki!!! úff ég verð skelfileg móðir

Ooooohhh ég þarf að fara að syngja.....annars deyr eitthvað inní mér....

Hvað á maður að gera þegar maður er hættur að gera það sem maður var vanur að gera og langar að fara að gera eitthvað annað en maður var vanur að gera?

 hmmmmm....

Júbb ég er hætt í listaháskólanum, hætt í klassíkinni eftir 6-7 ára viðveru á þeim slóðum. Syng núna í lausu lofti, allskyns lög sem eiga ekkert skylt við óperu  Þvílíkt guðlast!!! En aldrei hef ég fundið mig algjörlega í þessum klassíska heimi, mér hefur lífsins ómögulega tekist að standa kyrr þegar ég syng, þess vegna var ég ein af þeim söngkonum sem hélt mér eins ég ætti lífið að leysa í píanóið allan tímann, fékk einhverja jarðtengingu var mér sagt! Svo hef ég aldrei getað lært tónfræði og hljómfræði þrátt fyrir miklar viðreyningar! Hlustaði t.a.m aldrei á óperur eða annað klassískt, allt annað var í mínum eyrum, uuuu vissi ekkert í minn klassíska haus um klassík. Ég elskaði bara að syngja....that´s it....Stundum held ég að við séum að flækja frekar einfaldan hlut, að syngja og leyfa sér að fara á flug með þessu fyrirbæri sem er röddin! Stundum held ég líka að of mikið nám getir að einhverju leiti drepið ástríðuna....nú eru einhverjir algjörlega ósammála mér og ég verð líka stundum ósammála mér....en samt var reynslan mín þannig, ég þurfti að hætta í náminu til að geta fundist gaman að syngja aftur....þurfti að fylgja hjartanu og þindinni....núna syng ég af innri þörf en ekki af því að ég þarf þess....en mun kannski ekkert komast útúr sturtunni með það.....

 Samt er voða gott og nausynlegt að standa svona á krossgötunni og mæna í allar áttir eins og fífl, standa bara aðeins á rauðu ljósi......verst að það er enginn þarna sem hjálpar mér að fara yfir, enginn sem bendir í austur, vestur, á þann sem að þér þykir bestur? myndi líka vera fljót að hella mér yfir hann og senda hann norður og niður, því miður!

Ég er í dramatísku skapi, með dramatíska tölvu sem breimar eins og köttur í kjöltunni minni. Er samt ekki dramatískur sópran, eins furðulegt og það hljómar því ég er dramatísk stúlka. Ég er coleratur, sem er hæsta sópranröddin, fer upp og niður, hratt og létt. En kannski þarf ég bara að klippa í burtu alla merkimiða og byrja uppá nýtt? Finna sér nýja skúffu til að troða sér í og athuga hvað gerist svo? Gerast skúffusöngkona með fjaðrir í hárinu? Breyta mér í gellu og fara í poppbransann? djassgeggjari? enn eitt krúttið? svo er það alltaf í stöðunni á íslandi að gerast bakraddasöngkona og lauma sér svo eins og músin inní bransann? Brúðkaups og jarðafarasöngkona? Er nú þegar svona "syng í veislum hjá allri fjölskyldunni þangað til allir eru búnir að fá ógeð af mér" söngkona.Hef alltaf fílað Tom Waits, gæti tekið upp plötu með lögum hans í breyttri, klassískri útgáfu og fengið alla "elítuna" á móti mér og yrði gerð útlæg úr tónlistarheiminum forever eins og idolkrakki? gæti herjað á "djók-markaðinn" og tekið Geir Ólafs á þetta?

hummmm...svo margir spennandi og hressandi kostir!!

 En þangað til ætla ég að syngja í sturtunni......

Hvernig er það eiginlega, er ekki hægt að losna við þessa flensuáskrif?

Er búin að drekka engiferte fyrir 2 lífstíðir og hnerra uppí fullnægingar fyrir a.m.k 3 meðalkonu lífstíðir (ef miðað er við aldurinn 14-80 ára). Er ekki annars einn hnerri 1% fullnæging? Reiknið nú!!

Í þrifja skiptið á einum mánuði poppar flensan upp með sín skemmtilegheit, horið sitt og hausverkinn og hertekur kroppinn minn. Ég er hætt að botna í þessu rugli, heilbrigð stúlka að eðlisfari og frekar mikill nagli sem kallar sko ekki allt ömmu sína, liggur núna eins og slytti uppí rúmi og vorkennir sér. Ég er farin að halda að vinnuveitendur mínir á stöðunum tveimur séu farnir að halda að ég sé í eiturlyfjum eða einhverju öðru veseni, kannski halda þeir að ég sé forfallinn bloggfíkill. En eins og þið sjáið hér þá er það ekki rétt, hef ekki bloggað lengi lengi. Loksins núna sem ég hef tíma til þess, þótt rænulaus andskoti ég sé.

Ég hef satt að segja ekkert að segja annað en guð blessi íbúfen!!! Á einhver heróín? Anyone?

 Til að toppa síðustu færslu hjá mér sem var nú frekar þunglyndisleg þá kemur hér eitt melódramatískt ljóð! Mikið er nú gott að bulla útí vindinn á svona hryssinslegum dögum, liggja undir teppi og tjá sig um hinn óbærilega þungleika lífsins. Er ekki lífið yndislegt?

Dating my misery

I'm just not that kind of girl who makes jokes in  cemetaries

and stump on peoples graves for fun

I ´m not that kind of girl who cries the tears of happiness

Just to feel alive

I only date my misery

Because it´s what I know

I only sleep with hollowness

Because I am that low

The rain wakes up inside my head

Pouring down

Soaking

All is wet

But all is clean

This is my way to

Pour all over you

Over my self

In endless rain of my old ways